lunes, noviembre 26, 2007

O amor NON é a ostia

69 son as mulleres asasinados polos seus maridos/parellas q levamos desde q empezou o ano. A verdade, o número dame igual. As noticias empéñanse en comparar datos co ano pasado: "Este ano morreron dúas máis", ou "Este ano, dez menos". No momento en q pasan de 10 asasinatos nun ano creo q xa é algo alarmante.
Xa sabedes mulleres: agora q xa estamos integradas no mundo laboral (o q nos permite ter independencia económica) e q a mentalidade da xente non é tan retrógada, non permitades nin o primeiro golpe, creo q a actitude violenta vese desde lonxe. Faino polos teus fillos e sobre todo, faino por ti. Quérete un pouco.
@s demais: non pechedes os ollos ante tales conductas. Seguro q todos vimos unha destas na rúa ou no noso edificio e pasamos un pouco do tema, en plan "Son cousas deles". Saquemos valentía e enfrentémonos a eles.
En fin, creo q xa hai moito dito sobre este tema. Pola miña parte: NON Á VIOLENCIA, nin de machos, nin de féminas, nin de xénero.

5 Comments:

Anonymous Anónimo said...

mimadriña! si que andas aburrida ultimamente, cuanta actualizacion!

Lo de la violencia machista poco mas tengo que añadir a lo que has dicho y lo que ya te he dicho yo tantas veces. Pero a la gente le importa mas un petardo en una sucursal de Barakaldo o las armas de destruccion masiva de Irak, por poner algun ejemplo.

Yo hice una cronica bastante extensa del concierto con foto tuya bailando el ska-tumbado, la ultima moda llegada de la Rep. Checa. Por cierto, que estuve leyendo el blog de Marinha y entre sus historias y las de mi colega Bea me doy cuenta de que nuestra experiencia no tuvo tantos puntazos surrealistas. Menos mal, menos mal que teniamos a Izaskun! xD

El concierto de puta madre y recuerda que no viste REC, viste SHREK! por eso no te dio mieeeedo.

3:22 p. m.  
Blogger Miguel Otero said...

A mí lo que no me entra en la cabeza es como puede haber maltratadores y/o maltratadas de aproximadamente 20 años. No lo entiendo. Aunque igual si fuera más a la asignatura de "Violencia familiar" lo tendría más claro.

Cásate conmigo que yo no te pego!!!!

3:46 p. m.  
Blogger qqqq said...

Claro que si ylenia!!!
Viva o erasmus en Francia!!!
Viva o surreal!!!
A ver cando vides por aqui e imos a unhas cantas soirées, se hai franceses seguro que algo pasa!!!!
O principal problema e que as cervexas belgas non son tan suaves como as checas, aqui o minimo e casi 7º jejej e asi non se pode...

10:43 p. m.  
Blogger qqqq said...

Por certo, queres outro pequeno surreal!!
Hoxe a cafeteria da escola non abriu. E a superrazon era que o director non deixou aparcar da tipa da cafeteria. Puxo as prazas de parquin mais proximas a escola de minusvalidos... Asique como tiña que andar 50m dende o outro parquin da escola, pois hoxe non abriu...
Dios santo como traballa esa muller!!!!
Si e que entre o tipo colgado do teito do reves que hai na cafeteria, as mesas apiñadas nunha esquina, a novo sofa, estilo Friends, pero que deveron traer dun cubo de basura e a camareira, que traballa ata fartarse... o surreal esta sempre presente na ècole d´architecture de Lille

10:50 p. m.  
Blogger qqqq said...

Por certo que se me olvidaba:
Que a supertraballadora da cafeteria no seu afan por traballar mais, o outro dia sacou un papel. Pra que se apuntaran os alumnos voluntarios para traballar por ela na cafeteria. Que apunten as horas as que estan dispoñibles etc. Por suposto sin pagarlles, con sorte lles da un sandwich ou unha birra, a cambio de que eles fagan o seu traballo, mentras ela charlotea

10:55 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home